Tadeusz Wierzbicki urodził się 12 sierpnia 1921 roku w Radoszycach (województwo świętokrzyskie) jako najstarszy syn Ignacego i Reginy. Ojciec był pracownikiem Lasów Państwowych i to właśnie w otoczeniu zieleni dorastał razem z trzema braćmi. Ukończył gimnazjum w Kielcach, a później poszedł w ślady ojca przygotowując się do zawodu leśnika. Uczęszczał do Państwowej Średniej Szkoły Rolniczo-Leśnej w Żyrowicach (dziś Białoruś), jednej z dwóch polskich szkół leśnictwa w okresie międzywojennym. Gdy wybuchła druga wojna światowa odbywał praktyki na Kresach Wschodnich. W okupowanym kraju znalazł zatrudnienie jako leśnik w Nadleśnictwie Szydłowiec a następnie Nadleśnictwa Lipsko.

W 1942 roku poślubił Genowefę Mrozińską, z którą z Lipska (województwo mazowieckie) przeniósł się do Warszawy. Po wojnie rozpoczął pracę w Ministerstwie Rolnictwa a następnie w Centralnym Zarządzie Lasów Państwowych. W 1952 roku, razem z rodziną zamieszkał w Sośnie (powiat sępoleński), gdzie przez 20 lat pełnił funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Sosnowo (od 1960 roku Nadleśnictwo Sośno) i wspólnie z żoną wychował sześcioro dzieci. Jest także m.in. jednym z założycieli koła łowieckiego „Knieja”w Sośnie. Od 1973 roku po przyłączenia Nadleśnictwa Sośno do Nadleśnictwa w Runowie Krajeńskim (powiat sępoleński), pracował jako zastępca nadleśniczego aż do przejścia na emeryturę w 1986 roku.

Wielokrotnie otrzymał odznaczenia resortowe i państwowe. Pod koniec lat osiemdziesiątych wspólnie z żoną zamieszkał w Bydgoszczy, choć nadal często odwiedzał okoliczne lasy. Zawsze cenił sobie towarzystwo innych i kierował się przedwojennymi zasadami, prezentując elegancję i dobry humor. Po śmierci żony w 2003 roku starał się zachować pogodę ducha oraz sprawność fizyczną i umysłową, m.in. podróżując i troszcząc się o swoje psy. Doczekał się licznych wnuków i prawnuków.

Pożegnaliśmy, jako leśnicy, najstarszego nadleśniczego w Polsce w dniu 10 lutego 2022 roku na cmentarzu Sierniczek w Bydgoszczy.

Darz Bór Panie Tadeuszu